”NE YAPSAK OLUYOR HAYAT”
Ne yapsak oluyor yaşamda. Sigarayı bıraktım. Aslında o beni bıraktı. Nefeste bir daralma hissedince uzun süredir kalp krizi geçireceğim sandım. Bir aydır da içmiyorum. İster istemez biraz kilo alınıyor. Bir arkadaşım tarçın çubuğunu sigara niyetine elinde gezdirince ondan gördüm ben de girdiğim her yerde içer gibi yaptım puro gibi görünüyor fakat nikotin tadı gelmiyor. En çok yazılarımı etkiledi. Her paragrafta bir sigara yakardım. Of off.
Bugün keyifsizdi. Çok sevdiğimiz amcamızı sonsuzluğa uğurladık. Gerçekten baba yarısı imiş amca. üzüldüm çok ve ölüm karşısında edilgenliğimizi ve çaresizliğimizi bir kez daha gördüm. İnsan kendi öleceğine o kadar çok üzülmüyor da yakınları, arkadaşları, dostları çok zor…. Her ölüm erken ölüm.
Herkeste bir mutsuzluk var. Depresyondan çıkıp çıkıp tekrar giriliyor. Ortamla alakalı, koşullarla alakalı, bize biçilen böyle yaşayacaksınız denilen şekil ile alakalı. Her zaman Zweig’ın eşi ile birlikte intiharına ah öyle güzel bir ustanın savaş hiç bitmeyecek Naziler hiç gitmeyecekmiş gibi bir umutsuzluğa kapılıp da intiharına hep şaşırmışımdır. Üstelik Hitler’in de yenilmesine az kala.
Aynı haleti ruhiye içinde çok sevdiğim ilkbahar ve yazın zevkini dahi çıkaramadım bu yıl.
Can sıkıcı o kadar çok şey var ki astronomik fiyatlar nedeniyle bir meyhanede yakın arkadaşlarınla hesap kitap yapmadan oturamazsın.
Kiralık, satılık ev durumları dehşetli.
Bir de marketler satılan her şeyin içinde bir şey var gibi hiçbir şeyin tadı tuzu yok yedikten sonra hepsi kötü bir tat bırakıyor.
Etler kokuyor, karışık bir şeylerle, sütler öyle, yoğurtlar, sebzeler çürük.
Aşk yaralanmış, yaşam sevgisi ve coşkusu yara almış.
Bir yerlerden çürümüş her şey, kangren olmuş.
Umutsuzluk gibi.
Herkes mutsuz.
Karanlığın en karanlık olduğu an aydınlığa ramak kaldığı an diyoruz…
Sevgiyle ve umutla kalın…
Nurhan Özgel
*Elif Demiröz
