AŞKIN VE BAŞKALDIRININ ŞAİRİ: ADNAN YÜCEL
Direnenlerin, teslim alınamamanın, aşkın ve devrimin sesiydi. Sınırsız özlemi, hedefi ile Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek” diyordu…
“Düşenlerin sonsuza koştuğu yerde
Sabrın çiçeklerini açtığı yerde
Asla kapanmaz yaşanan defter
Çünkü tarihin en güzel yerinde
Son sözü hep direnenler söyler … ”
Adnan Yücel
Ömrünü Anadolu coğrafyasının kadim halklarının kültürel miraslarına adayan ozan…
Adnan Yücel, 27 Mart 1953 tarihinde Elazığ’ın Dilek (Seli) Köyü’nde doğdu. İlköğrenimini köy ilkokulunda, orta ve lise öğrenimini ise Elazığ’da yaptı.
Diyarbakır Eğitim Enstitüsü Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü ile Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Güzel Sanatlar Eğitimi Bölümünü bitirdi.
Eğitimini tamamladıktan sonra Elazığ Karakoçan Lisesi, Ankara Yenişehir Lisesi, Ankara Yıldırım Beyazıt Lisesi ve Ankara Cumhuriyet Lisesi’nde edebiyat öğretmeni olarak görev yaptı. (1975-1987). 1987 yılından ölümüne dek Çukurova Üniversitesi Eğitim Fakültesi’nde Türk Dili öğretim görevlisi olarak çalıştı. 24 Temmuz 2002’de yaşamını kaybetti.
Ateşin ve Güneşin Çocuklarının Şairi…
Şairin şiirleri, Edebiyat 81, Evrensel Kültür, Petek, Sanat Emeği, Somut, Söylem, Yapıt, ve Yeni Olgu gibi dergilerde yayınlandı.
Eserleri:
- Kavgalara Sözlenen Sevda
- Soframda Kaval Sesi
- Bir Özlem Bir Türkü
- Acıya Kurşun İşlemez
- Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek
- Rüzgarla Bir
- Ateşin ve Güneşin Çocukları
- Çukurova Çeşitlemesi
- Sular Tanıktır Aşkımıza
- Acının Rengi
- Acıya Kurşun İşlemez
- Ay Işığında
YERYÜZÜ AŞKIN YÜZÜ OLUNCAYA DEK
Aşksız ve paramparçaydı yaşam
bir inancın yüceliğinde buldum seni
bir kavganın güzelliğinde sevdim.
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
Aşk demişti yaşamın bütün ustaları
aşk ile sevmek bir güzelliği
ve dövüşebilmek o güzellik uğruna.
işte yüzünde badem çiçekleri
saçlarında gülen toprak ve ilkbahar.
sen misin seni sevdiğim o kavga,
sen o kavganın güzelliği misin yoksa…
Bir inancın yüceliğinde buldum seni
bir kavganın güzelliğinde sevdim.
bin kez budadılar körpe dallarımızı
bin kez kırdılar.
yine çiçekteyiz işte yine meyvedeyiz
bin kez korkuya boğdular zamanı
bin kez ölümlediler
yine doğumdayız işte, yine sevinçteyiz.
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
Geçtiğimiz o ilk nehirlerden beri
suyun ayakları olmuştur ayaklarımız
ellerimiz, taşın ve toprağın elleri.
yağmura susamış sabahlarda çoğalırdık
törenlerle dikilirdik burçlarınıza.
türküler söylerdik hep aynı telden
aynı sesten, aynı yürekten
dağlara biz verirdik morluğunu,
henüz böyle yağmalanmamıştı gençliğimiz…
Ne gün batışı ölümlerin üzüncüne
ne tan atışı doğumların sevincine
ey bir elinde mezarcılar yaratan,
bir elinde ebeler koşturan doğa
bu seslenişimiz yalnızca sana
yaşamasına yaşıyoruz ya güzelliğini
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
Saraylar saltanatlar çöker
kan susar bir gün
zulüm biter.
menekşeler de açılır üstümüzde
leylaklar da güler.
bugünlerden geriye,
bir yarına gidenler kalır
bir de yarınlar için direnenler…
Şiirler doğacak kıvamda yine
duygular yeniden yağacak kıvamda.
ve yürek,
imgelerin en ulaşılmaz doruğunda.
ey her şey bitti diyenler
korkunun sofrasında yılgınlık yiyenler.
ne kırlarda direnen çiçekler
ne kentlerde devleşen öfkeler
henüz elveda demediler.
bitmedi daha sürüyor o kavga
ve sürecek
yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek!
