NEREDE O ESKİ YILBAŞI KARTLARIMIZ AFFAN DEDE…
Eski yıllarda yılbaşı öncesinde yakınlara, arkadaşlara, uzaktakilere tebrik kartları gönderilirdi.
Simli, rengarenk güzel bir kartpostalın arkasına içten bir kutlama mesajı yazılır, zarfı yapıştırmadan kapatılıp, postaya verilirdi. Mutlaka karşılığı gelirdi ve neşeyle alınırdı postacının elinden zarf.
Affan Dede
Affan Dede’ye para saydım,
Sattı bana çocukluğumu.
Artık ne yaşım var, ne adım;
Bîlmîyorum kîm olduğumu.
Hîçbîr şey sorulmasın benden;
Haberîm yok olan bîtenden.Ne güzel dönüyor çemberîm;
Hîç bîtmese horoz şekerîm!
Cahit Sıtkı Tarancı
Seyahate çıkan mutlaka gittiği yerin en güzel fotoğraflarının yer aldığı kartpostallardan alıp gönderirdi yakınlarına. Gittiği yerden dönmeden önce…
Bayramlarda da aynı şekilde.
Öğrenciler, özel günlerde öğretmenlerinin adresini alır ve birkaç satır yazdığı kartpostalları bir zarfa koyar, postaya verir ve heyecanla öğretmenlerinin teşekkürlerini beklerdi okula dönünce.
Almanya’da yakını olanlardan ulaşan, hareket ettirince gözünü kırpan bir kız veya çeşitli resimler olan kartlar da vardı…
Güzel alışkanlıklardı. Bilgisayar, mail, cep telefonu mesajının olmadığı o günlerde.
Üniversite öğrencileri yılbaşı ve bayramlardan bir ay önce ilgili birime başvurup gerekli izinleri alır, ilçenin işlek noktalarında kartpostal sergisi açarak harçlıklarını çıkarırdı. Hele karlı ve soğuk havalarda paltolarını giyip atkılarını takıp, üşüyen ellerini eldivenlerle sarıp sıcak çay bardağı ile ısıtarak gülümseyen yüzleri ve pırıltılı gözleriyle yılbaşı ve bayramın bitişine dek satış yaparlardı neşe içinde…
Şimdi mesajlar, mailler var. Kutlamalar el yazısıyla değil, bilgisayardan çıkmış harf karakterleriyle yazılıyor.
Mektup denen şey zaten kalmadı ya da çok nadir.
Mektup arkadaşlıkları vardı okula giden öğrenciler arasında.
Aşk mektubu yazardı birbirini sevenler,
Zarfın üzerinde görülmüştür yazan asker mektupları ve hapishane mektupları da…
Şimdi yüzümüzde bir gülümseme ve hüzünle anımsadığımız kartpostallar nadir ya da sanal…
Sevginin ışıttığı mutlu bir yıl diliyoruz…
Nurhan Özgel
